Tι χρειάζεται για να είμαστε ευτυχείς και πάνω απ΄όλα γεμάτοι επιθυμίες για τη ζωή; Μια εικόνα της σκέψης που θα διαπερνά τον εσωτερικό μας κόσμο και θα μας μαθαίνει πως από ένα σημείο και μετά δεν συγχωρούνται λάθη, επειδή οι εμπειρίες από μια πιθανά άστοχη ζωή κυριαρχούν και διδάσκουν. Μπορούμε να πρωτοστατήσουμε και πάλι στα γεγονότα – όχι πως είναι απαραίτητο, αλλά θεμιτό τις μέρες που δεν μας φτάνει η ομολογία πως σε όλη μας τη ζωή παίζαμε λανθασμένους ρόλους.
Υπάρχει όμως πάντα ο χρόνος για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια σε εμάς και στους άλλους. Να διερευνήσουμε τις αιτίες των λαθών αλλά πάνω απ΄όλα να χαράξουμε τη νέα πορεία. Μαζί με τα πράγματα που παλιώνουν, γερνάμε και εμείς τουλάχιστον σωματικά, γιατί το πνεύμα αν δεν το θέλουμε, δεν γερνά. Οι στιγμές ευτυχίας σε μια ζωή μετρημένη και καθαγιασμένη από τις υποσχέσεις για μη παρέκκλιση από τους γνωστούς κανόνες δεν είναι πολλές, αρκούν όμως για να ξαναγεμίσουν το οπλοστάσιο των αισθημάτων που τρέφουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους.   
Πρόκειται για τις μοναδικές στιγμές που κάνοντας το απαραίτητο διάλειμμα από τις επαγγελματικές συναναστροφές και το παιχνίδι του κέρδους, ανακαλούμε στην μνήμη μας την αυθεντικότητα της νεότητας και την ντομπροσύνη των παιδιών. Απλές στιγμές που μετατράπηκαν στην πολυσύνθετη υποτιθέμενη προσγείωση στην αθρόα ωριμότητα που μεταφράζεται μάλλον σε κυνήγι μαγισσών από την στιγμή που οι κανόνες για μια μη παρεκκλίνουσα ζωή μπήκαν σε τροχιά και με τον τρόπο αυτό στοιχειοθετείται η νέα οδυνηρή πραγματικότητα.
Γιατί για εποχή της παρακμής πρόκειται και σε αυτό σημαντικό μερίδιο κατέχουν η σοβαροφάνεια, ο τεχνητός εκλεπτυσμός και η ανενδοίαστη πνευματική φθορά ως απόρροια μιας φθίνουσας εξελικτικής πορείας, χωρίς τον παραμικρό στόχο και σκοπό πέραν της απόλυτης οικονομικής εποπτείας των πραγμάτων.
Οι εικόνες λοιπόν που θα μπορούσαν να είναι πολύχρωμες και κυρίως δυνατές και ζωντανές, αποχρωματίζονται αίφνης λες και ο στόχος είναι αυτός, να μην μπορούμε ποτέ να χαρούμε την ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο.
Και όμως όλα θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα αν δίναμε την δέουσα σημασία στο κραταιό μας ένστικτο και δεν βασανιζόμασταν γύρω από το πως και με ποιο τρόπο θα λαμβάναμε μέρος σε πλούσια τραπέζια, έχοντας πρώτα ανοιγοκλείσει αμέτρητες φορές τα σκονισμένα βιβλία της βιβλιοθήκης, που από ένα σημείο και μετά έμεινε ορφανή από αναγνώστες.
Θα μπορούσαμε να αγναντεύουμε μέσα από τα σημάδια του ορίζοντα, σκεπτόμενοι τον προορισμό μας, την θάλασσα και τα βουνά, να καταπολεμούσαμε εν τη γενέσει τους τα φθοροποιά επιχειρήματα πως η εφηβεία πέρασε ανεπιστρεπτί, επιχειρήματα που γερνούν τους ανθρώπους πριν την ώρα τους.
Οι εικόνες αυτές δεν πλάθονται παρά σχηματίζονται από τις ψυχικές εντυπώσεις για μια ζωή σε μόνιμη ενάργεια και ενέργεια, σε μια μόνιμη ιδέα της κίνησης και του επαναπροσδιορισμού του χαρακτήρα μας. Νέες, με λίγα λόγια, ιδέες θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν και τη νέα εποχή, ανεξάρτητα από ηλικίες, φιλοτεχνούμενου προφίλ και τετελεσμένα γεγονότα.
Δεν είναι ρομαντική τοποθέτηση αυτή, είναι ότι ο άνθρωπος έχει χάσει τον προσανατολισμό και τις ιδέες του. Είναι το ότι από μια ηλικία και μετά πρέπει να κάνει κανείς συγκεκριμένα πράγματα με προβλεπόμενα αποτελέσματα, να ζει δηλαδή μια ρουτίνα που όσο την αποδέχεται, τόσο τον εξοντώνει, μια ηλικία που θέλουν να μην φιλτράρουμε τα συναισθήματά μας.
Η δημιουργία όμως δεν έχει ηλικία, πόσο μάλλον αδιάφορο και λανθασμένο είναι το επιχείρημα ότι από ένα σημείο και μετά αναζητούμε τα ιδανικά λημέρια για να ξεκουραστούμε ως απόμαχοι μιας προφανέστατα μονοσήμαντης ζωής.
Οι εικόνες της στιγμής που πρέπει να βιωθούν, να περάσουν ως εκτυφλωτικό φως από τον εσωτερικό μας κόσμο, είναι αυτές που πάντα δίνουν τη λύση σε όλους εκείνους που απογοητεύθηκαν από τον κόσμο και τη ζωή τους. Είναι εικόνες γεμάτες εντυπώσεις και χρώματα. Είναι το σκίρτημα για την συνέχεια, η κίνηση που κάνει το πινέλο του ζωγράφου που αναπαριστά στον καμβά τα όνειρα και τις ουτοπίες, το απραγματοποίητο και το φαντασιακό, την ίδια την πλήρωση του ψυχικού βάθους όταν οι εικόνες αναπαράγονται ξανά και ξανά.
Η επιθυμία για τη ζωή δεν είναι η ταξινόμηση των εικόνων όπως γίνεται με τις φωτογραφίες. Είναι η αποτύπωση στο νου και την φαντασία κάθε στιγμής, μια αποτύπωση που δεν μπορεί να γίνει ορατή με γυμνό μάτι. Αυτή είναι η μεγάλη ομορφιά των εικόνων αν δεχθούμε πως μπορούμε να προσεγγίσουμε το μεγαλείο του αντιληπτικού χρόνου. Οι εικόνες της κάθε στιγμής που πυροδοτούν τις αισθήσεις, ο χρόνος που δεν ξοδεύεται στις συναλλαγές και τις δοσοληψίες.
Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα δεδομένα, να διαπραγματευτούμε με τον εαυτό μας και τα θέλω του, να απομονώσουμε την επιτηδευμένη κανονικότητα, να απογυμνώσουμε την υποκρισία. Γιατί μόνο τότε ο εσωτερικός κόσμος αναδύεται και συσκοτίζει την υλική αφθονία. Γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό όχι μόνο δεν κλείνουμε συμφωνίες με τον χρόνο, αλλά τον ορίζουμε αναλόγως των επιθυμιών που δεν σταματούν ποτέ.