28η Οκτωβρίου.
Επιστράτευση.
Ο Δημήτρης Νομικός ήταν παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας που ζούσε σε ένα διώροφο στη Λεύκα του Πειραιά. Από το 1929 είχε βγάλει ναυτικό φυλλάδιο και όπως πολλά παιδιά του Πειραιά, μπάρκαρε σε εμπορικά πλοία. Με την κήρυξη του πολέμου επιστρατεύτηκε και βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο. Μπήκε στο Σώμα των Μεταφορών. Δυο μέρες χρειάστηκαν για τις επιτάξεις φορτηγών και λοιπών οχημάτων. Πάνω σ’ αυτά τα φορτηγά οι άνδρες του Σώματος των Μεταφορών μετέφεραν του επίστρατους στις μονάδες τους και από εκεί στο μέτωπο. Έτσι κι ο Δημήτρης Νομικός, δυο μετά την κήρυξη του πολέμου, αναχώρησε, από την πλατεία Ιπποδαμείας του Πειραιά οδηγώντας ένα μικρό όχημα για το μέτωπο. Η αναχώρησή του απαθανατίστηκε σε φωτογραφία που τράβηξε ο πατέρας του κατά την αναχώρησή του. Στη συνέχεια, μέσα στις λάσπες και της βροχές συνέχισε να οδηγεί το μικρό φορτηγό μεταφέροντας εφόδια στην πρώτη γραμμή. Όταν μετά από λίγο καιρό το φορτηγό καταστράφηκε ο Δημήτρης Νομικός συνέχισε να μεταφέρει εφόδια εκτελώντας χρέη ημιονηγού Όταν έπεσε το μέτωπο, γύρισε όπως όλοι με τα πόδια στο σπίτι του, στη Λεύκα.
Γύρισε στη Λεύκα του Πειραιά. Βρήκε την οικογένειά του σώα παρά τους βομβαρδισμούς που είχαν προηγηθεί στις 6 και 7 Απριλίου 1941, όταν αυτός βρισκόταν ακόμα στο μέτωπο. Μετά τις πρώτες χαρές για το σμίξιμο της οικογένειας, ο Δημήτρης έβγαλε τη στολή και την κρέμασε στο δωμάτιό του. Μέσα στην πίκρα της ήττας και της οπισθοχώρησης, μοναδική υπερηφάνεια του Δημήτρη είχε μείνει η στολή του. Η στολή των νικηφόρων μαχών της Αλβανίας.
Σκεφτόταν ότι θα την ξαναβάλει.
Ήταν σίγουρος ότι θα την ξαναβάλει.
Μόνο που τότε θα είναι περήφανος κι όχι ντροπιασμένος από την οπισθοχώρηση.
Στην κατοχή έπιασε δουλειά στην Αθήνα και αναγκαστικά, αφού οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες έφυγε από το πατρικό του κι όταν μπορούσε επισκεπτόταν την οικογένειά του αφού το σπίτι τους ήταν κοντά στις γραμμές του ηλεκτρικού στον σταθμό του Νέου Φαλήρου.
Ήταν 11 Ιανουαρίου του 1944. Κόντευε μεσημέρι και μετά από πολύ καιρό είχαν καταφέρει να εξοικονομήσουν τρόφιμα για να βάλουν το τσουκάλι στη φωτιά. Και τότε έγινε το κακό. Και τα οκτώ μέλη της έμειναν στον τόπο του πατρικού σπιτιού που κατέκαψε η «συμμαχική» βόμβα. Ο μόνος που γλύτωσε ήταν ο Δημήτρης, που έλειπε στη δουλειά. Γλύτωσε και η στολή στην ντουλάπα.
Έμεινε μόνος.
Παράτησε τη δουλειά και απογοητευμένος γύρισε στον Πειραιά. Έμεινε στην πλατεία Ιπποδαμείας.
Μοναδική συντροφιά του είχε μείνει η στολή.
Το πρωί της 12ης Οκτωβρίου 1944, στο άκουσμα της απελευθέρωσης, ο Δημήτρης Νομικός φόρεσε ξανά τη στολή του αλβανικού μετώπου και πετάχτηκε στον δρόμο ενθουσιασμένος. Ήθελε να δείξει σε όλο τον κόσμο την αγαλίαση της ψυχής του για το τέλος της κατοχής και το διώξιμο των κατακτητών. Έτσι, με τη στολή, νόμιζε ότι τον συντρόφευαν και τα χαμένα μέλη της οικογένειας.
Κι ενώ η χαρά του τον οδηγούσε στον σταθμό του Ηλεκτρικού, ένας Γερμανός στρατιώτης που δεν είχε αποχωρήσει ακόμα και είχε μείνει να φυλάει τη μικρή γέφυρα της οδού Πλαταιών, σήκωσε το όπλο και τον πυροβόλησε.
Ο Δημήτρης Νομικός σωριάστηκε νεκρός, έκπληκτος αλλά και περήφανος μέσα στη στολή του.
Ήταν μόλις 8 το πρωί της Πέμπτης, 12 Οκτωβρίου 1944. Σχεδόν 4 χρόνια μετά την κήρυξη του πολέμου.
Αθάνατος.
