Όχι ότι δε θα μπορούσε να επαναληφθεί αυτό που έγινε στη Βαρκελώνη, αλλά δε θα επικρατούν οι ίδιες συνθήκες και η Μπαρτσελόνα θα είναι πολύ διαφορετική, αποφασισμένη να τελειώσει από νωρίς το παιχνίδι και να βρεθεί αυτή στο Final-4. Συμπέρασμα; Όπως θα πήγαιναν οι «Μπλαουγκράνα» να παίξουν σε ενδεχόμενο 5ο παιχνίδι στην έδρα τους, έτσι ακριβώς πρέπει να μπει σήμερα στο γήπεδό του ο Παναθηναϊκός. Γιατί, όπως πολύ εύστοχα τόνισε ο Αργύρης Πεδουλάκης: «Το πιο σημαντικό βήμα είναι την Πέμπτη». Ακριβώς έτσι είναι. Η πτήση για το Λονδίνο δεν χωράει καμία καθυστέρηση, καμία αναβολή.
Αγωνιστικά δεν έχουμε να πούμε πολλά, καθώς δεν υπάρχουν πολλά νέα δεδομένα να σχολιάσουμε. Και οι δύο ομάδες γνωρίζουν ως επί το πλείστον το παιχνίδι του αντιπάλου τους. Το μόνο που κάνουν είναι κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις στη ήδη χρησιμοποιημένη τακτική τους, ή η ένταξη λίγων καινούριων πραγμάτων, που δεν είχαμε δει στους προηγούμενους αγώνες. Ο Παναθηναϊκός, ας πούμε, δεν έκανε πολλές «καινοτομίες». Το μόνο που αποπειράθηκε να κάνει, ήταν να χρησιμοποιήσει περισσότερο τους Μπανκς και Ξανθόπουλο, με αποτυχία όμως. Ο Έλληνας γκαρντ βέβαια, αμυντικά ανταποκρίθηκε στην αποστολή του καλύτερα από την προηγούμενη φορά, που ήταν βεβαίως το κυνήγι του Ναβάρο, ελλείψει Ούκιτς. Το γεγονός ότι βρέθηκε ο Ισπανός γκαρντ 2 φορές ελεύθερος σε 2 λεπτά για τρίποντο, στα οποία ευστόχησε, δεν πάει να πει ότι δεν έκανε σωστά τη δουλειά του ο Ξανθόπουλος, ή ότι οι άμυνα των «Πρασίνων» δε λειτούργησε σωστά στα πικ της Μπάρτσα, στις περιστροφές και στις αλλαγές στα σκριν. Κάθε άλλο. Απλά λειτούργησαν σωστά, γρήγορα και αποτελεσματικά οι κινήσεις της μετά τα σκριν, που έβρισκαν ελεύθερο σουτ. Βέβαια και ο Ξανθόπουλος και ο Μπανκς έδειξαν άλλη μία φορά ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό το επίπεδο. Μοιραίο αποτέλεσμα είναι πάλι η καταπόνηση του Διαμαντίδη και του Ούκιτς.
Κάτι άλλο που είδαμε ήταν η ζώνη της Μπαρτσελόνα, που εφάρμοσε με μεγάλη αποτελεσματικότητα ο Πασκουάλ στο 2ο ημίχρονο. Παρότι δε λέμε, δικαιολογημένα, τα καλύτερα λόγια για το κοουτσάρισμα και τις επιλογές του κυρίου Τσάβι, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτό το τρικ που έκανε ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή. Εκεί όπου η ομάδα του έψαχνε να ροκανίσει τη διαφορά, με άμυνα πιο σκληρή και, ει δυνατόν, γρήγορους πόντους στο transition. Στο 3οδεκάλεπτο τουλάχιστον τα κατάφερε περίφημα, περιορίζοντας τον Παναθηναϊκό στους 12 πόντους στην περίοδο αυτήν. Κι όχι μόνο, αλλά και προηγήθηκε με 50-51 στο τέλος της. Ο Παναθηναϊκός ποτέ δε βρήκε ουσιαστικές λύσεις απέναντι σε αυτήν τη ζώνη, ενώ στην αντίπερα όχθη έβλεπε έναν Τόμιτς να κάνει «πάρτι» απέναντι στον κοντύτερο, όσο και λιγότερο ογκώδη Λάσμε. Ίσως ο Σχορτσιανίτης να έδινε περισσότερες λύσεις και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Αφενός, παίρνοντας την μπάλα προς τη ρακέτα και με post στον αντίπαλο ψηλό, θα έδινε καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας απέναντι σε αυτήν την άμυνα που χρειάζεται, περισσότερη φυσικά υπομονή και, έτσι, λιγότερες επιθέσεις βεβιασμένες και «εκ γενετής» αποτυχημένες. Αφετέρου, η αντιμετώπιση του Κροάτη σέντερ θα ήταν επίσης αποτελεσματικότερη από αυτήν του Λάσμε, για τους λόγους που είπαμε πριν. Τέλος, ο Παναθηναϊκός δεν πήρε καμία επίθεση από το high post απέναντι στη ζώνη, ειδικά όταν οι παίκτες του βρέθηκαν ελεύθεροι από εκείνο το ύψος, όπως ο Λάσμε και ο Τσαρτσαρής. Αυτοί, όταν έπαιρναν την μπάλα εκεί, το σκέφτονταν δύο και τρεις φορές, καθυστερούσαν την επίθεση και, είτε τελείωναν λανθασμένα, είτε μετά χανόταν ολόκληρη η κυκλοφορία και οι επιλογές για πάσα, με αποτέλεσμα σε πολλές επιθέσεις η Μπάρτσα να κλέβει και στη μεταφορά από το ένα γήπεδο στο άλλο να βάζει εύκολους πόντους, είτε στον αιφνιδιασμό, είτε με γρήγορες επιθέσεις, όταν η «πράσινη» άμυνα δεν ήταν ακόμη πλήρως οργανωμένη και έτοιμη. Οπότε, θέλει μεγάλη προσοχή σε δύο πράγματα, ειδικά, στο αποψινό ματς: Τόμιτς και ζώνη. Αν λύσει αυτά τα προβλήματα ο Παναθηναϊκός, που του προέκυψαν στο τρίτο ματς, έχοντας την ίδια άμυνα κατά βάσιν, τότε θα είναι πολύ κοντά στην επιτυχία.
Ενα άλλο στοιχείο επιθετικό του Παναθηναϊκού που δε μου άρεσε, όσο και αν φανεί περίεργο, ήταν το διάστημα όπου ο Παναθηναϊκός ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος, από το 5’ έως το 15’. Ήταν μεν εξαιρετικός στην άμυνα, «βραχυκυκλώνοντας» την Μπαρτσελόνα όσο ποτέ άλλοτε σε αυτήν τη σειρά, και αναγκάζοντάς την σε πολλά λάθη, από τα οποία αρκετά αβίαστα βέβαια, αλλά στην επίθεση δεν έκανε το οργανωμένο και «μυαλωμένο» παιχνίδι που είχε νωρίτερα. Πολλές επιθέσεις και καλάθια του προέρχονταν από προσωπικές ενέργειες, ενίοτε δύσκολες και με αρκετή δόση τύχης στην εκτέλεσή τους, ή από παιδαριώδη λάθη της Μπαρτσελόνα, που έδιναν τέτοιους χώρους και εύκολες επιλογές, που έλεγες μήπως ο Παναθηναϊκός νικούσε τόσο άνετα. Όμως, ήρθε η επιβεβαίωση, όταν ο Παναθηναϊκός δεν είχε τόσο εύκολες λύσεις στο δεύτερο ημίχρονο και «κόλλησε» απέναντι στη ζώνη. Η άμυνά του, όμως, όπως πολύ σωστά θα το τοποθετούσε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ήταν αυτή που του έδωσε δύναμη στο τέλος, με την φοβερή ενέργεια και το πάθος που ξεχείλιζε από εκεί, δίνοντάς του ώθηση, παρότι βρέθηκε σε πολύ δεινή θέση, όντας 5 πόντους πίσω από το +15, να παλέψει, να διεκδικήσει και εν τέλει να κατακτήσει το παιχνίδι. Και μαζί με ένα καταπράσινο «ηφαίστειο», ευτυχώς χωρίς ακρότητες, που δημιούργησαν πάνω από 20.000 φίλοι, ο Παναθηναϊκός δεν παραδόθηκε. Άφησε ψυχή και πνεύμα μέσα στο γήπεδο έως το τέλος, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα βέβαια τον τραυματία Γκιστ. Απίστευτο πάθος, λύσεις σε δύσκολα σημεία, κρίσιμα. Ανάλογη εμφάνιση και από τον Μπράμος, που σήκωσε το επιθετικό βάρος των «Πρασίνων» για πολλή ώρα. Όταν, όμως, η μπάλα ζύγιζε… τόνους, ένας έπρεπε να την πάρει και να δώσει την νίκη. Το πρόσωπο που έχει καθορίσει τη σειρά, με τρία εύστοχα τρίποντα στο τέλος και των τριών πρώτων ματς (στο πρώτο στην κανονική του διάρκεια). Και τώρα με ταμπλό! Ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Τι άλλο να πεις γι αυτόν; Τι λέξη να χρησιμοποιήσεις για όσα συνεχίζει να καταφέρνει; Πόσα θα κάνει ακόμη αυτός ο άνθρωπος; Στο τέλος επαναλήφθηκε αυτό που έγινε στη Βαρκελώνη: Τρίποντο-χαριστική βολή του 3D, «σβήσιμο» των προβολέων από τον Λάσμε στον Ναβάρο και τέλος! Δε θα ήταν κακό να βλέπαμε άλλη μία φορά αυτό το τέλος. Καλύτερα όμως να τελειώνει η σειρά μία ώρα αρχύτερα. Μην έχουμε πάλι αυτό το άγχος. Τελευταίο πια σε όσα πρέπει να διορθώσει η ομάδα, είναι λίγη παραπάνω επιθετική συμμετοχή του αρχηγού της. Την έχει ανάγκη, ιδιαίτερα σε αυτές τις στιγμές. Αυτά πρέπει, σε πρώτη φάση, να αντιμετωπίσουν ο Αργύρης Πεδουλάκης και οι παίκτες του, προκειμένου να τα καταφέρουν και να βρεθούν το Μάιο στο Λονδίνο.
Το θέμα βέβαια, όπως τονίσαμε στην εισαγωγή, είναι κυρίως ψυχολογικό. Πρέπει να μπει μέσα η ομάδα να «πατήσει» εξαρχής την Μπαρτσελόνα, σε ένα ματς που είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου» Αυτός είναι ο χαρακτήρας του παιχνιδιού και νομίζω ότι τον έχουν αντιληφθεί αμφότερες οι πλευρές, και ιδίως οι παίκτες της ελληνικής ομάδας. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για μία «τιτανομαχία» που θα μείνει στην ιστορία!
