Και δεν είναι ανησυχητική μόνο η μοιρολατρία για την κατάταξη της Πελοποννήσου στις πιο φτωχές Περιφέρειες της Ευρώπης. Ανησυχητική είναι ακόμα περισσότερο η αδιαφορία, με την οποία αντιμετωπίζουν οι Πελοποννήσιοι τις «μαύρες πρωτιές», όπως αυτή των θανάτων σε τροχαία δυστυχήματα. Σε μια ορθολογική κοινωνία, οι ενεργοί πολίτες θα έπρεπε να κινήσουν γη και ουρανό για να μειωθούν τα τροχαία δυστυχήματα στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, όπου καταγράφονται 109 θάνατοι ανά εκατομμύριο κατοίκων, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 45 θάνατοι από τροχαία ανά εκατομμύριο κατοίκους. Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου όμως οι πολίτες έχουν εκπαιδευτεί να θεωρούν απολύτως φυσιολογική την προαγωγή των αξιωματικών της Τροχαίας αν και οι θάνατοι σε τροχαία είναι 140% περισσότεροι από τον μέσο όρο της Ε.Ε.
Επίσης οι πολίτες έχουν εκπαιδευτεί να θεωρούν φυσιολογική τη φτώχεια στον «ευλογημένο τόπο», ώστε να ξαναψηφίζουν τους βουλευτές και τους τοπικούς άρχοντες που βγάζουν το παντεσπάνι τους χαϊδεύοντας τα αυτιά των ψηφοφόρων, είτε με κολακείες είτε με μαξιμαλιστικές υποσχέσεις για έναν άλλο κόσμο… μακριά από την πλούσια Ευρώπη. Στο επίκεντρο αυτής της άτυπης εκπαίδευσης βρίσκεται το εθνολαϊκιστικό αφήγημα για την υπεροχή του ελληνικού τρόπου ζωής, που υποτίθεται ότι θα χαθεί αν ακολουθήσουμε το δυτικό παραγωγικό μοντέλο. Σύμφωνα με το αφήγημα αυτό, μόνο οι Έλληνες περνούν καλά, ενώ οι κουτόφραγκοι λιώνουν στις φάμπρικες για να έρθουν στην Ελλάδα να λιαστούν δεκαπέντε ημέρες το χρόνο. Σύμφωνα με το ίδιο πάντα εθνολαϊκιστικό παραλήρημα, όλα αυτά συμβαίνουν επειδή «οι Έλληνες δουλεύουν για να ζουν, ενώ οι κουτόφραγκοι ζουν για να δουλεύουν». Τελικώς βέβαια, οι Έλληνες εργάζονται κατά μέσο όρο 41 ώρες την εβδομάδα, ενώ ο μέσος Ευρωπαίος 37,5 ώρες την εβδομάδα -αλλά στα καφενεία συνεχίζουν να θεωρούν κουτό τον Ολλανδό που εργάζεται κατά μέσο όρο 33,2 ώρες την εβδομάδα.
Εννοείται ότι σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν δεξιοί και αριστεροί λαϊκιστές που έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρονται μόνο για τη νομή εξουσίας, η Περιφέρεια Πελοποννήσου θα ξεφύγει από τα δεσμά της φτώχειας μόνο αν οι πολίτες σταματήσουν να αντιμετωπίζουν μοιρολατρικά όσα συμβαίνουν γύρω τους και αποφασίσουν να βαδίσουν στην ευρωπαϊκή λεωφόρο της οργάνωσης, της αξιοκρατίας και των συνεργασιών. Κυρίως όμως απαιτείται αλλαγή του παραδοσιακού παραγωγικού μοντέλου, αφού στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης δεν υπάρχουν περιθώρια για επιχειρηματικούς αυτοσχεδιασμούς και κενούς κομπασμούς, που κρατούν δέσμια την οικονομία σπαταλώντας χρόνο και πόρους. Έτσι κι αλλιώς, εξαιτίας του ανυπέρβλητου δημογραφικού προβλήματος, η Περιφέρεια Πελοποννήσου είναι «καταδικασμένη» ή να εκσυγχρονιστεί ή να καταστραφεί. Αλλά όπως εξηγήσαμε ήδη, πιο ανησυχητική και από τη δημογραφική συρρίκνωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου είναι η μοιρολατρία, με την οποία αντιμετωπίζουν οι κάτοικοί της την πραγματικότητα.
Θανάσης Λαγός
